Maj jest miesiącem szczególnym, zawsze kojarzyłem go z zapachem przyrody, która z zimowego obumierania wraca do życia. 

Przyroda, zieleń traw i krzewów, kolory kwiatów drzew owocowych mówią o pewnej zasadzie, o której niestety chyba zapomnieliśmy. Mianowice życie rodzi się z umierania. Albo znane nam „Jeśli umrzesz zanim umrzesz, to nie umrzesz, kiedy umrzesz”. Jest w tym logika, która zmusza nas do refleksji nad tym, co dotyczy każdego człowieka. Tak mnie i ciebie również.

Ważny ten maj, miesiąc: majówek, objawień fatimskich, komunii, święceń kapłańskich no i setnej  rocznicy urodzin św. Jana Pawła II. Wszystko spowite w tym roku epidemią, która ciągle stawia więcej pytań niż odpowiedzi.

Próbujemy powoli wracać do tzw. ”normalności”. Kolejne etapy odmrażania gospodarki, życia codziennego, czynne centra handlowe, hotele. Z drugiej strony coraz więcej zniecierpliwienia, odwołany ślub, komunia, ważne spotkanie, rocznica, zmęczenie, jakiś  trudny do nazwania niepokój serca i pytania, pytania, pytania  co i jak  dalej.

Zachęcam do przypomnienia treści objawień Maryjnych w Fatimie. To właśnie tam Matka Boża w olbrzymim skrócie trójce dzieci: Franciszkowi Hiacyncie i Łucji mówiła o potrzebie nawrócenia ludzi.

Nawrócenie jest aktem, który obejmuje całego człowieka. Jest odmrożeniem serca, które stało się obojętne na wszystko, co jest związane z tym naturalnym prawem, które nas otacza a które jest nazwane w dekalogu. Umierać codziennie dla swojego Ja, dla swojego „ja zawsze wiem, rozumiem lepiej od innych. To inni mają się dopasowywać do mnie"  i tak dalej …

Nie chodzi w tym aby coś komuś wypominać, zrobić przykrość, nie w tym rzecz, że ja wiem lepiej od innych. 

O co zatem chodzi? Chodzi o życie…

    Odnoszę dziwne wrażenie, że odpowiedzi jednak są... Ks.Mariusz

W pełnym niepokoju czasie epidemii, a także w sytuacji napięcia związanego z nadchodzącymi

wyborami prezydenckimi, pragniemy zaapelować o odpowiedzialność za dobro wspólne, jakim jest Polska.

1. Cały świat, w tym także nasza Ojczyzna, przeżywa obecnie dramatyczny, pełen udręki czas, wywołany przez pandemię. W tej nadzwyczajnej sytuacji najważniejsza jest troska o każdego człowieka, o jego zdrowie i życie, poczynając od osób najbardziej poszkodowanych, zarażonych, przeżywających kwarantannę, ogarniętych lękiem o przyszłość swoją i swoich najbliższych. Z wdzięcznością myślimy o naszych braciach i siostrach, którzy niosą pomoc osobom chorym: lekarzach, pielęgniarkach, służbie zdrowia, służbach dostarczających leki, środki dezynfekcyjne i żywność, wolontariuszach oraz tych wszystkich, którzy ofiarnie służą, abyśmy w atmosferze solidarności pokonali to bolesne doświadczenie. W tym gronie zasługującym na najwyższe wyrazy podziękowania znajdują się także osoby duchowne i zakonne oraz pracownicy Caritas.